Dzieje międzychodzkiego Liceum sięgają początku ubiegłego stulecia. Wpisane są w historię państwa polskiego, która odcisnęła piętno na życiu szkoły i jej wychowanków. 

Budynek, w którym mieści się obecnie Liceum Ogólnokształcące został wzniesiony nakładem miasta w 1904 r. w związku z umową zawartą 14 lutego 1903 roku między Magistratem w Międzychodzie a Pruskim Prowincjonalnym Kolegium Szkolnym w Poznaniu. Początkowo znajdowała się w nim pruska szkoła przygotowawcza.
Istotne zmiany nastąpiły po odzyskaniu przez Polskę niepodległości. Od tego też momentu de facto rozpoczyna się historia szkoły. 29 stycznia 1920 r. władze pruskie przekazały obiekt władzom polskim. Najpierw przez sześć lat funkcjonowała w nim Koedukacyjna Szkoła Wydziałowa, utworzona 1 kwietnia 1921 r. przez Kuratorium Okręgu Szkolnego Poznańskiego. Zaś w 1927 r. na wniosek urzędu miasta Międzychód Kuratorium wyraża zgodę na założenie Miejskiego Gimnazjum Koedukacyjnego. Cele przyświecające inicjatorom utworzenia gimnazjum zostały wymownie przedstawione w akcie jego złożenia: „ Nawiązując do myśli wiekopomnej Konstytucji Trzeciego Maja i prac sławnej Komisji Edukacji Narodowej, żywiąc nadto niezłomne przekonanie, że wolność, niepodległość i zjednoczenie zmartwychwstałej Ojczyzny mogą być najskuteczniej zabezpieczone jedynie przez wychowanie młodzieży- uchwaliliśmy na posiedzeniu Rady Miejskiej założyć, otworzyć i z funduszów utrzymać Miejskie Gimnazjum Koedukacyjne ”.
Gimnazjum podzielono na dwa stopnie: trzyletnie gimnazjum niższe i pięcioletnie gimnazjum wyższe. Patronem szkoły ustanowiony został dr Heliodor Święcicki.
Rozwój polskiej oświaty, zwłaszcza na pograniczu polsko- niemieckim, obszarze narażonym przez wiele dziesięcioleci na silne wpływy kultury niemieckiej, był warunkiem sine qua non umacniania się polskiej świadomości narodowej. Służyła temu zakrojona na szeroką skalę działalność naukowa gimnazjum: prelekcje i odczyty, w których brali udział także Polacy mieszkający na terenie Niemiec.
Pierwszym dyrektorem został Maksymilian Wiśniowiecki, a po jego odejściu z dniem 1 września 1928 r. czasowo urząd ten pełnił ksiądz Ksawery Kowalczyk. Zastąpił go Józef Czownicki, nauczyciel matematyki. W wyniku jego starań uregulowano szereg ważnych problemów: unormowano sprawę umów nauczycielskich, wyposażono szkołę w niezbędne pomoce naukowe, zapewniono dojeżdżającym uczniom połączenie kolejowe z Sierakowa i Pniew do Międzychodu oraz ulgi na przejazdy kolejowe.
Od 26 września 1932 r. stanowisko dyrektora objął dr Wiesław Sauter. W związku z nowa ustawą o ustroju szkolnym, w roku szkolnym 1933/1934 powstała pierwsza klasa w ramach czteroletniego Gimnazjum. Ważne zmiany organizacyjne nastąpiły w 1937 r. Szkoła uzyskała wówczas pełne prawo państwowego gimnazjum czteroletniego. Przy nim powstało dwuletnie liceum typu humanistycznego.
Ważną cezurę stanowi oczywiście wybuch drugiej wojny światowej. Odcisnęła ona tragiczne piętno na rozwoju szkoły. Wśród ofiar, które pochłonęła znalazło się, niestety, również wielu wychowanków międzychodzkiego gimnazjum. O losach części z nich wiemy dzięki zapisowi w szkolnej kronice.
"Nauczyciele i wychowankowie zakładu, którzy zginęli podczas wojny 1939-1945, męczennicy i bohaterowie w walce o wolną, niepodległą Polskę:

1. Soliński Mieczysław, naucz. szkół średnich, zastrzelony w Bydgoszczy w 1939 roku
2. Tymoszczuk Józef, naucz. szkół średnich, wywieziony na Sybir
3. Szafrański Franciszek, naucz. szkół średnich, ofiara Katynia
4. Góźdź Czesław, odznaczony orderem Virtuti Militari oraz trzykrotnie krzyżem walecznych , po odbyciu lotów bojowych zginął śmiercią lotnika w Anglii na stanowisku instruktora załóg bojowych w 1943 roku
5. Ginter Tadeusz, zginął śmiercią lotnika w 1940 roku
6. Gracz Zygmunt, zginął w Gross Rosen w 1944 roku
7. Grycz Czesław, zginął śmiercią lotnika w 1940 roku
8. Jaskuła Leon, aresztowany przez Niemców, zginął w niewiadomych okolicznościach w 1944 roku
9. Kulesza Leon, za pracę konspiracyjną ścięty w Poznaniu
10. Łakomy Tadeusz, zginął w obozie koncentracyjnym w Gross Rosen w 1944 roku
11. Majcherek Leon, zginął w obozie koncentracyjnym w Dachau w 1944 roku
12. Napierała Stanisław, prawdopodobnie ofiara Katynia
13. Pawlak Henryk, zginął podczas działań wojennych w 1939 roku
14. Pietrzak Czesław, zginął w Żabikowie w 1940 roku
15. Pospieszała Antoni, zginął w obozie koncentracyjnym w Oranienburgu w 1944 roku
16. Spychała Magnus, transportowany z obozu koncentracyjnego w Hamburgu, utonął wskutek storpedowania statku wiozącego więźniów w 1944 roku
17. Szychowiak Edmund, zginął podczas działań wojennych w 1939 roku
18. Tymkówna Jadwiga, zginęła w Oświęcimiu w 1944 roku. Aresztowana za pracę konspiracyjną, wspomniana w "Otchłani" Kossak-Szczuckiej

Naukę wznowiono 1 września 1945 r. Obowiązki dyrektora przejął Bronisław Szczygłowski. Początkowo za naukę pobierano opłatę. Zaniechano tego od 1 czerwca 1946 r., kiedy to szkoła została upaństwowiona, co umożliwiło powszechny dostęp do szkolnictwa. Utworzono internat dla około 80 uczniów. Nauczanie przebiegało na dwóch poziomach. Trzyletnie gimnazjum było przeznaczone dla młodzieży, która ukończyła siedem klas szkoły podstawowej. Jego absolwenci mogli kontynuować naukę w dwuletnim liceum.
W 1960 r. na mocy zarządzenia Ministra Oświaty powołano dwie klasy Technikum Ekonomicznego, które dało początek samodzielnej średniej szkole ekonomicznej.
W 1976 r. patronem szkoły obrano Jarosława Dąbrowskiego. 
Kolejnym dyrektorem, kierującym szkołą przez 20 lat, został Leon Borowiak (1950-1970), po nim zaś przez rok Henryk Wojciechowski (1970-1971), a następnie mgr Romuald Jankowski (1971-1991). Od 1991 roku do 2007 roku funkcję tę sprawował mgr Zygmunt Mleczak. Od 2007 roku dyrektorem szkoły jest mgr Arkadiusz Karwatka.
Od 1972 r. zajęcia w szkole prowadzone były w systemie pracowni i klasopracowni, wprowadzono profile programowe oraz poszerzono zakres nauczania języka francuskiego.
W 1990 r. zamknięto internat. Jego pomieszczenia przeznaczone zostały na sale dydaktyczne (pracownie językowe i pracownia internetowa) oraz salę gimnastyczną dla dziewcząt.